Interclub ronde 3

Pieter heeft er werk aan gehad, ploegen moesten herschikt en herschikt worden, gelukkig moesten we maar 1 forfait geven, op zaterdag avond nog iemand vinden is geen klein dingetje. Ploegen 2 en 3 speelden thuis en besloten boven in de grote zaal de corona hoofd te bieden, wetende dat we voor 6 uur de klus moesten klaren, want dan gingen ze (waarschijnlijk) dansen.

Westerlo 3, de jeugd ontving Oude God 4: op bord 1 had Maarten weinig kans tegen Cauwenberghs, die ooit voor Westerlo speelde in derde afdeling (een post die hij begeert als we ooit nog een speler nodig hebben). Hector stond 20 zetten zeer goed, liet toe dat de vijandelijke dame binnenkwam, verloor een toren en het spel, toch goed geprobeerd. Luka haalde zijn punt binnen, kwam duidelijk gewonnen te staan, zakte even weg en kon dan toch gemakkelijk winnen. (haalt 2.5 uit 3 en wil duidelijk de beste in de ploeg worden). Kobe speelde het langst, kwam onder druk maar de overwinning was voor hem. Drie ontmoetingen ver en voor de derde maal 2-2.

Westerlo 2 begon gehandicapt aan de ronde, eerste bord en sterhouder Jan meldde ziek (spoedig herstel Jan). Maxim was weggeplukt naar de eerste ploeg, Sylvin en Patrick op 2 en 3. Toen we de tweede ploeg vrijwillig naar vierde lieten was het de bedoeling dat spelers zoals Maxim, Luc, Johan, Jef, Cisse, … daar hun kunstjes zouden laten zien, Sylvin en Patrick voelden zich goed op borden 3 en 4 in vijfde afdeling (waar ze af en toe konden schitteren), als de kapitein roept, stellen ze zich gedienstig op en proberen het onderste uit de kan te halen. Voor Patrick lukte het dit maal niet, vorige ontmoeting wel. Martijn nam het vierde bord voor zijn rekening, speelde het langste (vader en zoon laatst in de grote zaal) en stelde remise voor op aangeven van Sylvin toen Brasschaak 5 2.5 verzameld had). Sylvin stelde in zijn partij remise voor op zet 22, dit halfje was voor Brasschaat voldoende. Gedurende de analyse ging het van wit staat beter, het ziet er dan remise uit, neen, zwart staat beter tot zwart staat gewonnen, zwart wint.

Thuis gekomen, en na de kapitein op de hoogte gebracht van de uitslagen, steekt Sylvin de partij in Lichess en laat analyseren: 21 zetten gaat het van +0,3 naar -0,3 en terug, na zet 22 van zwart (de remise wordt aangenomen ziet Sylvin plots – 7 (of is het +7) verschijnen, maar de remise staat er en blijft er, vraag is nu is Sylvin happy of niet. (misschien laat ik jullie ooit de partij wel eens zien)

Om half vijf laten we de zaal aan de dansers.

Westerlo 1

De op papier zwakkere schaker heeft aan het bord het overwicht.

In het team van Westerlo 1 is het een observatie die je al rondwandelend wel vaker doet. Door de jaren heen in tweede nationale zijn we namelijk zelden favoriet. Maar we zijn deftige schakers, zeker, en af en toe (wat zeg ik? Regelmatig.) spelen we wel eens een aardig voordeel bij elkaar tegen de in elopunten meer begiftigde tegenstanders.

Het vergroot ook de teamspirit, want je hoopt dat je teamgenoot zijn zaakjes bij elkaar houdt, nee, doorduwt tot het punt binnen is. Tegelijk weet je dat de sterkere speler resources zal vinden in stellingen waar een mindere god zijn lot al accepteert. Hoeveel elopunten zijn voldoende compensatie voor een pion? En wat is de invloed van Teamgeist, van de individuele instelling, optimisme over de eigen mogelijkheden? Als Maurice een pion voor staat, stelt dat me meer gerust dan pakweg Sven? Maakt Sven zich ooit zorgen om een pionnetje?

In iedere ploeg zitten relativerende geesten en verhaaldenkers. De realisten zijn in het voordeel. “Chess games are not won by good positions but by good moves,” dieje zever. Een partij uit één stuk komt zelden voor, vaker is het een opeenvolging van mini-battles, waar de spelers in verschillende fasen het meeste uit hun stelling willen halen, met blunders en tegenblunders. Kansen zoeken, vragen stellen aan de tegenstander, ongeacht de evaluatie.

…

Deze intro om te kaderen hoe we 2.5-5.5 zijn gaan verliezen tegen Europchess. Want ik schatte met Lars in dat we op een bepaald moment op alle borden de betere stelling hadden. Alleen de stelling van Maurice leek me in balans. Maar op de andere borden…? En wees maar zeker dat we zwaar elo-onderwicht hadden vanaf bord twee, tot het kloofje was aangegroeid tot ongeveer 250 elopunten op het laatste bord.

Europchess is de schaakclub van de Europese commissie. We speelden echter niet in het financiële hart van Europa (waar hun gebruikelijke lokaal ligt), wel in wat je een klein sportcomplex voor Eurocraten kunt noemen, gelegen te Overijse. Ik verkondigde zelf in Zichemse fora daarom dat ik met de fiets naar de wedstrijd zou komen. Terechte hoon was mijn deel nadat ik me toch liet voeren door ons derde bord.

Een sympathieke ploeg is het en we werden goed onthaald. Een zeer internationale ploeg ook. De acht tegenstanders hadden de Spaanse, Bulgaarse, nog eens Bulgaarse, Poolse, Ijslandse, Belgische, nog eens Spaanse en nog eens Poolse nationaliteit. Soms lijkt een stereotype over de volksaard zich te bevestigen, wanneer ik Bart hoor een poging te doen wat smalltalk op te starten met zijn tegenstander, hetgeen met Ijslandse stugge hartelijkheid beantwoord wordt. Een uitgebreid welkomstwoord door de voorzitter volgt, in netjes Engels met Duitse tongval, over de onzekere toekomst van de interclub, dat niet iedere club de NIC had willen voortzetten. “But okay, now that we are here, let’s make the best out of it yes?” En we waren gestart.

Het valt te merken dat we hier diplomaten tegenover ons hebben die in hun leven gestudeerd hebben. Geen Nakhmanson varianten of koningsgambieten op het bord, wel het Queens Gambit Declined, het Nimzo-Indisch, de Caro-Kann… En allemaal hoofdlijnen. Een Londen op bord zeven is de grootste frivoliteit. Alhoewel? Op bord zes, Pieter met wit: 1.c4!?!?

Door een gelukkig toeval speelt de tegenstander die ik niet verwacht had, wel in de variant die ik voor iemand anders had voorbereid. Heavy prep kan ik op bord kwakken en ik sta gauw 40 minuten voor. Ik heb tijd om rond te wandelen…

Ik zie Maurice in een stelling met twee van zijn zwarte paarden tegen twee witte lopers. De stelling is niet echt gesloten maar op een soort dynamische manier toch gesloten, als dat sense maakt. Ik zou liever wit spelen maar ik voel meteen ook dat mijn positioneel inzicht te kort schiet om hier werkelijk een oordeel te vellen. Mijn oordeel van de stelling is daarom: Peek.

Bart – verhaaldenker pur sang – zie ik met enkele pluspionnen nadenken over zijn zet. Ik ben voorzichtig optimistisch, echter is de stelling eerder rommelig, zeker om na twee jaar hiatus voor het eerst weer een partij te spelen. Ik geef hem mijn mentale kracht.

Verder op de tweede rij van borden speelt Pieter in zijn Engelse Botvinnik zelf met een aardig loperpaar. Ik bid dat hij de stelling opent met d3-d4 voordat de zwarte hengsten zich settelen.

Naast mij zie ik Lars in een veelbelovend eindspel, met loper en zeven pionnen tegen toren en vier. Hij had eerder al een droomstelling met zwart, door goed op de hoogte te zijn van Shanklands adviezen in de Moscow. Ik heb geen verdere bedenkingen bij zijn positie behalve dat het een leuke stelling is om naar te kijken als toeschouwer.

Dan word ik zelf weer aan het bord gesommeerd om over mijn zeer imponerende stelling na te denken. Ik accepteer een zwak veld op d5, maar al mijn stukken staan klaar om de zwarte koning aan te vallen. Ik breng nog een extra toren in positie. Maxim en Matei passeren nu aan mijn bord om polshoogte te nemen. Ze weten dat ik beter sta, dat ik mat ga geven. Ik weet dat zij het weten.

Dan ga ik aan de andere kant van de bordenrij kijken. Matei zie ik een hergroepering van zijn paard via e8 en g7 doen, terwijl zijn andere stukken en pionnen al heel mooi staan. Wits stelling lijkt geen pointe te hebben. Zou Matei op zo’n moment ook denken dat hij zijn tegenstander aan het oprollen is? Ik deed dat vroeger wel eens. Maar de goede invloed van coach Tim doet me vermoeden dat Matei zich eerder zal concentreren op de volgende zet, dan te mijmeren over abstracte zaken als stellingsevaluatie.

Aan het achtste bord bij Maxim is er een klein teken tot bezorgdheid. Hij staat als wit goed tegen een Scandinavisch, maar het is het soort slechte stelling (voor de tegenstander) die een Scandi speler wilt. En die witveldige loper van Maxim baart me zorgen. Let wel, die staat uitstekend opgesteld. Mijn zorg is dat ik weet dat Maxim elke zet naar offers op e6 en f7 aan het kijken is, vaker dan goed.

Ten slotte bij Tim een déjà-vu in een QGD-tje naar de eerste ronde van de interclub. “Ik ging een pion offeren voor initiatief. En vijf zetten later stond ik ineens een pion voor,” vatte Tim achteraf het onverwachte spelverloop samen. Op dat moment was het echter nog niet zo ver.

“Ja, ik was teveel aan het kijken naar mijn eigen mogelijkheden, in plaats van die van de tegenstander”, verzuchte Maurice na zijn verlies. “…en dat zal niet de laatste keer geweest zijn!”. Bart zat zo ver nog niet in zijn verwerkingsproces. We doen ons best de mental coach mentaal te coachen, maar eerst moet ruimte gegeven worden aan het verlies. De partij naspelende in de analysezaal, zijn er geen eenvoudige antwoorden. Soms moest hij resoluter zijn voordelen uitbouwen, dan weer iets voorzichtiger zijn. Het leverde hem helaas niets op na de partij. Tim vond zijn pluspion gecompenseerd in het eindspel, nam genoegen met de puntendeling. Zijn tegenstander wilde eerst de stand op alle borden nog eens bekijken alvorens het aanbod aan te nemen. Maar waarschijnlijk had hij in zijn hart het bod al vroeger aanvaard. De rouwbus vertrekt naar de Kempen.

Maxim heb ik niet meer gezien of gehoord, helaas kantelde de partij niet zijn kant uit. Matei zag zich in een zeer gecompliceerde stelling onder druk, ondanks een extra stuk, moest even met een toren en een paard een vijandelijke dame bekampen, zonder succes. Hij neemt het na afloop goed op, heeft een interessante partij gespeeld. De neutrale wagens keren huiswaarts.

Met Lars kan ik de partij uitvoeriger nabespreken, onder het verorberen van een overwinningspizza. We geraken er niet wijzer uit. Visueel lijkt het veelbelovende eindspel als van nature te flowen naar een stelling waar juist wit de touwtjes in handen heeft. En op het moment van logisch incashen van wit, loopt er ineens een zwarte vrijpion door. Het punt is voor ons. Het feestje in de partymobiel kan beginnen.

Pieter ten slotte legt mij laat in de avond aan de telefoon heel omstandig zijn gedachtekronkels tijdens de partij nog uit. Sinds ik mijn gevoerde telefoongesprekken verbatim als verslag indien, zal hij gedacht hebben: ‘nu ga ik Stief haarfijn uitleggen wat ik allemaal gezien, gemist, geoordeeld, gevoeld, ingeschat, vergist, verloren, herwonnen…’ heb tijdens de partij. Ik heb het allemaal niet onthouden. Het kwam er op neer dat hij door langdurig overschatten van zijn stelling, deze uiteindelijk naar de zak gespeeld heeft.

Er zijn geen zoden aan de dijk. De volgende keer zetten we die stellingen om. Intussen genieten we van de gastvrijheid die de interclubcompetitie zo eigen maakt.