VSF-Kampioenschap 2017

Hemelvaart weekend 2017, tropische temperaturen doen de Vlaming richting kust trekken. De schaker stapt twee stationnekes vroeger uit de trein om de 64 velden te overwinnen. De toppers mogen voor de titel spelen, de rest speelt voor de eer. Traditioneel is er een roedel jonge wolven aanwezig die voorbereid zijn om elke tegenstander met huid en haar op te peuzelen. De nuchtere Kempense schaker behoudt zijn cool. Wat zijn die jonkies toch schattig als ze naïef zijn.

Zorgeloos start ik aan het toernooi, zorgeloos sluit ik dag één af. De eerste 2 rondes waren een formaliteit. Kleine foutjes worden onmiddellijk afgestraft. Ik spaar mijn creativiteit en energie voor latere rondes. Net zoals mijn vriend Petrosian dat voordeed in Curaçao 1962. Het peloton 2000-spelers met het maximum van de punten is al sterk uitgedund. Ik overschouw het slagveld zoals Van Artevelde dat 700 jaar voor mij al deed.

Dag 2 brengt mij onmiddellijk in een delirium. Mij lievelingsvariant van de saëmisch KID wordt op het bord getoverd. Het lot wil dat ik dat die ochtend nog eens snel overlopen had. Tot zet 17 gaat mijn voorbereiding. Verder ook als het moet maar op dat punt kreeg ik een kwaliteit cadeau. Het punt is al zo goed als binnen terwijl mijn bedenktijd gestegen is van 1u30 naar 1u35. Ik spaar energie, de klimaatdoelstellingen van Bart Tommelein zijn al binnen.

Slecht 2 spelers hebben nog het maximum van de punten. De logica zelve, slecht 2 spelers hebben hun roots in de Kempen liggen, ik en Hanne. De oude romanticus haalt een afgestofte versie van het Staunton gambiet uit de kast. Hanne verbruikt energie, verbruikt tijd, verdedigt perfect. Na 3 uur spelen stel ik remise voor, Hanne speelt door. Na 4 uur spelen stelt Hanne remise voor, ik speel door. Dit ondanks de nmbs die mij aan het perron verwacht. (noot van de auteur: door de laattijdige inschrijving van Tim vond deze geen slaapplaats en moest noodgedwongen elke dag naar huis pendelen). Het is van 1940 geleden dat er nog zo geblitz werd. Hanne omwille van haar vlag, ik omwille van mijn trein (noot van Tim: Tim zijn bedenktijd bleef constant op 60min staan). Als we in een eindspel paard tegen loper terecht komen houden we het op remise. En eindspel met paard tegen loper mag je hier heel letterlijk opnemen.

VSF- kampioenschap 2017 deel 2; Tim vs de jonge wolven

We zijn halfweg het toernooi. De temperatuur blijft stijgen, alsmede mijn slaaptekort omwille van het gependel. Ik krijg mijn eerste wolf tegen. Ik had ze vele vroeger in het toernooi verwacht, maar soit. Ik heb nog een geheim wapen achter de hand. Al weet ik zelf niet hoe het te bedienen. Het had iets met een weddenschap te maken, of was het louter voor de eer? Ik weet het allemaal niet meer. Feit is dat ik ben afgeweken van mijn normale speelstijl en dat is een echte beginnersfout. Op geen enkel moment heb ik vat op de stelling. Gedesillusioneerd aanvaard ik de nederlaag.

Enkele uren later wordt ik opgewacht door een nieuwe wolf. Hij ruikt het bloed van een gewond dier. Maar laat dat nu net mijn sterkte zijn. Verloren stellingen aanpakken met creativiteit en chaos. Ik wacht zijn aanval af. Wetend dat een wolf zijn temperament niet kan onderdrukken en wetend dat ik dan kei hard terug sla. De wolf zet zijn aanval in op zet 15, op zet 25 buigt hij nederig het hoofd.

Laatste dag, laatste ronde, laatste wolf. En dan ook nog eens voor de toernooizege gaan. The winner takes it all. Met het mes tussen de tanden wordt er gespeeld. Ik krijg het Blumenfeld gambiet te verwerken, onbekend terrein voor mij. Ik herken patronen van mijn Staunton gambiet. Mijn energiereserves worden ingezet, ik reken en herreken. Ik verbruik tijd maar win het openingsduel. Het middenspel vereist creativiteit, veel creativiteit. Maar ik behoud de controle. Voel mij al bijna zege zeker. Ga te ver in mijn creativiteit, veel te ver. Omwille van de tijdsdruk? Misschien wel. Omwille van het euforische gevoel? 100% zeker! De wolf is bang, durft niet toe te happen. Blundert een stuk weg. De 40ste zet, eindelijk. Calm down. Rustig recht staan, even adem halen en eens rondkijken. Waar is iedereen? De zaal is leeg, verlaten. Iedereen zit al lang op het terras, na te genieten van de zon, een glas en een leuk toernooi. Enkel ik moet nog vechten voor dat laatste punt. Geen fanclub 1983 te zien als je ze nodig hebt. Of toch. Achter mij, in een hoekje van de zaal, eenzaam aan een tafeltje. Daar zit Sylvin, hoofdarbiter, geduldig zijn job te kwijten. Hij kijkt mij bemoedigend aan, go for it! Ik focus mij terug op mijn bord, een eindspel, ik sta een stuk voor, tegen een pion. Moet genoeg zijn voor de winst. Alhoewel, nog 2 pionnen heb ik. Amper 2, eentje ervan een randpion. Het is voldoende. Met mijn extra paard kan ik een pion naar de overkant begeleiden. ’t Is binnen.

Hanne had minder moeite om haar wolf te temmen en s winnares van het open toernooi. Ikzelf volg op een half puntje, samen met Rudy Van De Wynkele.
Mijn partij van de laatste ronde kun je hieronder naspelen. Hou er rekening mee dat beide spelers na amper 15 zetten al lichte tijdsdruk voelden. Uitslagen, klassement en andere partijen kun je terug vinden op: http://www.kgsrl.be/vsf2017/index.html