Zuiderkempen 2017

Die streek waar gezelligheid en amicaliteit troef zijn, die streek waar werken nog gelijk staat met noeste arbeid, ja die streek waar je nog pinten oep den poef kunt drinken. Het is de Zuiderkempen, waar ook jaarlijks het meest gezellige toernooi gespeeld wordt. Het toernooi waar ik zonder uitzondering na elke partij met mijn tegenstander een trappist aan den toog gedronken heb. Een handvol rokadisten genoten van de gezelligheid en de mentale activiteit. Ja, ik blijf schaken een activiteit noemen, zelfs in de Zuiderkempen. Tijdens de partijen zie je de concentratie en focus bijna letterlijk van de gezichten afdruppellen. Het zoemen van de hersencellen, het oplichten van ideeën, gelaatsuitdrukkingen die veel verraden, het is wekelijkse kost in de Zuiderkempen.

Ook het handje vol rokadisten ging tot het uiterste om de punten binnen te halen. Marc hield zich vooral bezig met remises verzamelen. Nadat hij in ronde 6 van Tim verloor zat zijn toernooi erop. Jan-Dries startte met een ” Zwitserse bye XL”. Vanaf ronde 3 zorgde oerdegelijk schaak ervoor dat elke tegenstander voor het bijltje ging. In de laatste ronde ging het dan toch nog fout. Tegen Patrick had Jan-Dries altijd het overwicht, naarmate het eindspel dichter bij kwam draaide dit toch stilletjes aan om. Johan haalde zijn punten binnen op zijn Johans. Schuiven, schuiven en blijven schuiven, totdat er ergens een stuk op te rapen valt. Thank you, come again alzo sprak Johan en haalde hij 4 punten binnen. Cisse speelde constant op de topborden, nauwlettend opgevolgd door zijn coach. Een kans om een opening van een bekend huismerk te spelen kreeg hij niet. Een eervolle remise tegen Marc werd zijn deel van de glorie.

De verslaggever zelf (Tim) startte als favoriet en had ook de ambitie om die rol op zich te nemen. Een droge zes-nul en een eerste plaats met 1,5 punten voorsprong maken van de verslaggever een terechte Kampioen van de Zuiderkempen. Alhoewel… terecht??? Op basis van de partijen kun je het moeilijk terecht noemen. Of zullen we het er gewoon op houden dat dat nu eenmaal mijn manier van punten pakken is. In de laatste ronde doe ik echt nog alle moeite van de wereld om het toch nog spannend te maken. In een solide stelling besluit ik om het boeltje open te smijten en een pionneke te offeren, standaard procedure. Een kleine miscalculatie (ook standaard procedure voor mij) leverde een knoeiboel (= timpe stelling) op. In tijdnood werd die knoeiboel verdacht snel omgezet naar winst. De beslissende partij van ronde 7 geef ik dan ook graag mee zodat er toch ook iets visueels aan dit artikel is.